Ευρωπαϊκά νοσοκομεία στην Ελλάδα;

Επιθυμεί η κυβέρνηση να βάλει φρένο στη σπατάλη και στην αδιαφάνεια που χαρακτηρίζουν τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων στην Ελλάδα;

Οι προωθούμενες συγχωνεύσεις νοσοκομείων του ΕΣΥ με εκείνα του ΙΚΑ συνιστούν αποσπασματικό μέτρο και δεν αποτελούν τη λύση του προβλήματος.

Παρά τις προφανείς οικονομίες κλίμακας που μπορούν να προκύψουν από ένα τέτοιο εγχείρημα,.... ή ακόμη και από την υιοθέτηση του μέτρου των ενιαίων προμηθειών φαρμακευτικού υλικού ή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, που ούτως ή άλλως όφειλαν να υπάρχουν εδώ και χρόνια στη χώρα μας, η «ενοποίηση» του προβλήματος δεν το επιλύει.

Το θέτει απλώς σε άλλη, μεγαλύτερη, βάση.

Η διαφθορά και το φακελάκι δεν χτυπιούνται με μεγαλύτερα νοσοκομεία.

Χτυπιούνται με αλλαγές δομών, διαδικασιών, εποπτείας και νοοτροπιών.

Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να υποβάλει στην τρόικα έως το τέλος του επομένου Μαΐου αναλυτικό προσχέδιο μεταρρυθμίσεων στον κλάδο υγείας, με στόχο τον περιορισμό της σχέσης δαπανών προς ΑΕΠ τουλάχιστον στο επίπεδο του 6% ή χαμηλότερα.

Αντίστοιχα έχει δεσμευτεί να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις αυτές, καταθέτοντας «σχέδιο δράσης» έως το τέλος του Ιουνίου 2011.

Άρα, προς τι η βιασύνη;

Είναι άραγε απαραίτητο να εφεύρουμε τον «τροχό» εκ νέου, όταν υπάρχουν ήδη λύσεις δοκιμασμένες και απόλυτα επιτυχείς στο εξωτερικό;

Πού στρέφεται ο Έλληνας ασθενής όταν δεν μπορεί να βρει «την υγειά του» στην πατρίδα του;

Στα μεγάλα νοσοκομεία, κυρίως της Ευρώπης και ενίοτε της Αμερικής.

Τα «μαγαζιά» αυτά χάνουν λεφτά;  

Υποφέρουν από κακοδιοίκηση; 

Επιφυλάσσουν πολύμηνη ταλαιπωρία για τους ασθενείς έως ότου τους δώσουν κρεβάτι νοσηλείας ή την εξέταση που έχουν ανάγκη;  

Πληρώνουν «καπέλο» για τις προμήθειες φαρμάκων ή ιατρικού εξοπλισμού;

Αν αναρωτιέστε, τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει, για τον πολύ απλό λόγο ότι εφαρμόζουν λύσεις κοινής λογικής και χρηστής διοίκησης, οι οποίες παραμένουν άγνωστες σήμερα για την πλειονότητα των αντίστοιχων νοσοκομειακών ιδρυμάτων της χώρας μας.

Για του λόγου το αληθές, η Ελλάδα ξοδεύει σήμερα ποσοστό 1,9% του ΑΕΠ της για φαρμακευτικές δαπάνες περίθαλψης εξωτερικών ασθενών στα δημόσια νοσοκομεία ή ποσοστό 20,4% των συνολικών δαπανών του κλάδου υγείας, όταν ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 1% και 11,5% αντίστοιχα.
Με άλλα λόγια, ξοδεύουμε διπλά λεφτά από ό,τι οι εταίροι μας στην Ευρώπη.

Οι ίδιοι αυτοί εταίροι στα νοσοκομεία των οποίων στρέφονται οι Έλληνες ασθενείς όταν κρίνουν ότι δεν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτε περισσότερο από τα νοσοκομεία της χώρας μας.

Κοντολογίς, αντί να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τις «ελληνικές λύσεις» στα ζητήματα διοίκησης και λειτουργίας των νοσοκομείων, ας καλέσουμε τους εταίρους μας, οι οποίοι αποδεδειγμένα «έχουν βρει την άκρη», να εφαρμόσουν και στη χώρα μας τις ίδιες λύσεις.

Ας προκηρύξουμε, δηλαδή, έναν διεθνή διαγωνισμό ανάληψης της διοίκησης νοσοκομείων στον οποίο θα μπορούν να συμμετάσχουν οι υφιστάμενες διοικήσεις κορυφαίων δημόσιων νοσοκομείων της Ευρώ4417πης ή των ΗΠΑ, με μόνη προϋπόθεση οι «νικητές» να εφαρμόσουν στα ελληνικά νοσοκομεία ακριβώς τις ίδιες διαδικασίες και μεθόδους λειτουργίας με εκείνες που ήδη εφαρμόζουν στην πατρίδα τους.

Σε επίπεδο νοσηλείας, συνταγογράφησης, προμηθειών φαρμάκων και εξοπλισμού.

Ας τους δώσουμε, με λίγα λόγια, τα Ελληνικά νοσοκομεία για να κάνουν «κουμάντο» και ας δούμε ποιος θα είναι τελικά ο κερδισμένος, αν όχι ο Έλληνας φορολογούμενος και βεβαίως ο Έλληνας ασθενής.

Τι ακριβώς έχουμε να χάσουμε αν εφαρμόσουμε τη λύση αυτή έστω δοκιμαστικά, κατ’ αρχάς;

του Ν.Γ. ιΔρόσου