H Ελλάδα οδηγείται σε επικίνδυνο αδιέξοδο!

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στην Ελλάδα, βλέπουμε τον δείκτη ανεργίας να πλησιάζει το 22% (και να έχει ξεπεράσει το 50% στους νέους), τους μισθούς και τα ημερομίσθια να έχουν μειωθεί κατά 15 και 40% αντίστοιχα, ένα ΑΕΠ που έχει σημειώσει πτώση σχεδόν 20% και συνεχείς εκροές κεφαλαίων προς το εξωτερικό.
Και όμως, οι ηγέτες μας επιμένουν ότι η Ελλάδα πρέπει να....

παραμείνει στο ευρώ, παρά τις προειδοποιήσεις των οικονομολόγων.

Το ευρωπαϊκό αδιέξοδο

Έχουμε εντελώς υποβαθμίσει την δεινή θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο ελληνικός λαός, την ταπείνωση των χιλιάδων ανθρώπων που οδηγούνται στην ανεργία καθημερινά και εγκαταλείπουν το σπίτι τους για να μείνουν με τους ηλικιωμένους γονείς τους, τους εξαπατημένους πολίτες που ξαφνικά έχουν χάσει την αγοραστική δύναμή τους ως καταναλωτές και κατρακυλάνε στην φτώχεια. Τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα κατά παραγγελία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ είναι άκρως επαχθή και είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν μια σκιά ντροπής που θα βαραίνει για καιρό πάνω από την εικόνα της Ευρώπης μπροστά στα μάτια των Ελλήνων.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που επετεύχθηκαν μέσα στην τελευταία τριετία αντιστοιχούν σχεδόν στο 8% του ΑΕΠ, ένα τεράστιο ποσό, πράγμα που αποδεικνύει ότι, ναι μεν η κατάσταση σήμερα είναι κρίσιμη στην Ελλάδα, αλλά η χώρα, δηλαδή οι πολίτες της, έχουν καταβάλλει προσπάθειες, έχουν κάνει σημαντικές θυσίες, τις οποίες κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει. Δυστυχώς, η άγρια μορφή λιτότητας που έχει επιλεγεί έχει προβλέψιμα οδηγήσει στην οικονομική κατάρρευση, η οποία έχει καταστρέψει, τουλάχιστον εν μέρει, τις προσπάθειες αυτές, αφού είχε ως αποτέλεσμα την μείωση των κρατικών εσόδων και την αύξηση της αναλογίας χρέους-ΑΕΠ.

Το χειρότερο απ' όλα είναι η σκέψη ότι θα μπορούσαμε να είχαμε προλάβει τους κινδύνους που ενείχε αυτό το σενάριο εδώ και πάνω από δύο χρόνια. Το είχε πει ο Jacques Sapir. To είχε τονίσει και ο Nicolas Dupont-Aignan μέσα στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Λυπόμαστε που το διαπιστώνουμε σήμερα, αλλά όλοι εμείς που τότε διαβλέπαμε τι θα γινόταν στην Ελλάδα, είχαμε δίκιο. Δεν μας δίνει καμιά ικανοποίηση το γεγονός ότι έχουμε δικαιωθεί. Απλά νιώθουμε θλίψη και αγανάκτηση για όλη αυτή την έλλειψη κοινής λογικής, οργάνωσης και βούλησης, για όλη αυτή την άρνηση των πολιτικών να αξιολογήσουν την κατάσταση και να αποφύγουν τις μετέπειτα αλυσιδωτές λανθασμένες αποφάσεις τους. Και ανησυχούμε έντονα και για αυτές που πολύ πιθανόν να πάρουν και στο άμεσο μέλλον.

Ποιές επιλογές απομένουν στην Αθήνα;

Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα σήμερα είναι περίπλοκη λόγω του ότι ναι μεν ο ελληνικός λαός θέλει να καταργηθούν τα μέτρα λιτότητας, αλλά δεν επιθυμεί (ακόμη;) την έξοδο της χώρας του από την ευρωζώνη. 
Η συγκυρία είναι εξαιρετικά δύσκολη και το μέλλον για τους πολιτικούς φαντάζει αβέβαιο, αφού τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν σχεδόν ισοδύναμα. 
Το σκιάχτρο που κουνάει η Νέα Δημοκρατία μπροστά στα μάτια των ψηφοφόρων είναι ο φόβος εξόδου από το ευρώ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει μεν ότι δεν επιθυμεί έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, αλλά προτείνει ένα πρόγραμμα που θα το χαρακτηρίζαμε ως a priori ασύμβατο με τα δεδομένα.

Η τρομολαγνεία που καλλιεργείται γύρω από την επιστροφή στη δραχμή δεν αποκλείεται να δώσει την ευκαιρία στα παλιά κόμματα εξουσίας να κερδίσουν τελικά τις εκλογές. Ωστόσο, το μονοπάτι τους θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, παρά τις πιθανές τροποποιήσεις στα μέτρα λιτότητας που πιθανόν να κάνουν. Διότι ακόμα και αν δοκιμάσουν να "μαλακώσουν" κάπως τις περικοπές των μισθών και τις άγριες μειώσεις των δημόσιων δαπανών, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να καθυστερήσουν την ύφεση, και όχι να την σταματήσουν. Η άλλη καίρια πρόκληση που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν είναι οι μαζικές αναλήψεις από τις τράπεζες, ο ρυθμός των οποίων αυξάνεται συνεχώς, και έχει ήδη ως αποτέλεσμα την διαφυγή του 30% των κεφαλαίων από τη χώρα μέσα στα τελευταία δυόμιση χρόνια, γεγονός που δυσχεραίνει συνεχώς την χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας.

Μια αύξηση των κεφαλαιακών μεταβιβάσεων σίγουρα θα συνεισέφερε στην άμβλυνση της κρίσης και της επίλυσης της κρίσης ρευστότητας. Η υποτίμηση, παρά τα όποια μειονεκτήματά της, έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι επιτρέπει την επανεκκίνηση της οικονομίας, όπως έχει αποδειχθεί από τους Patrick Artus, Nouriel Roubini και Jonathan Tepper, σε αντίθεση με τις ασυνάρτητες απόψεις κάποιων αρθρογράφων που έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει η Le Monde. Φυσικά, θα εξακολουθεί να υπάρχει χρέος, αλλά υπάρχει κανείς που να τρέφει αυταπάτες ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει κάποτε όλο το χρέος της;
Αυτό που μας εκπλήσσει και μας ανησυχεί πραγματικά είναι το γεγονός ότι όχι μόνο η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών, αλλά και αρκετοί άλλοι, αρνούνται να εξετάσουν την εναλλακτική λύση της εξόδου από το ευρώ, παρά τις τόσες αναλύσεις έγκριτων οικονομολόγων, οι οποίοι - το τονίζουμε αυτό - είχαν προβλέψει εδώ και καιρό το σημείο στο οποίο έχει φθάσει η κατάσταση σήμερα.

Εμείς θα συμφωνήσουμε μαζί τους, θα το επαναλάβουμε, κι ας γίνουμε κουραστικοί:

Δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα και για τους Έλληνες αν παραμείνουν μέσα στην ευρωζώνη.
 

Του Laurent Pinsolle
για το γαλλικό ειδησεογραφικό περιοδικό Marianne