Η Ελλάδα τους καθυστερεί…κι αυτό τους εξοργίζει.

H «νεωτερίστικη» κοσμοαντίληψη που επικρατεί σε ολόκληρο το διεθνές σύστημα και η παγκόσμια οικονομική «κρίση» οδηγεί το διεθνή χώρο προς μία ιδεολογική και οικονομική ομοιομορφία ανάλογη του Μεσαίωνα. 

Μια πατερναλιστική ηγεμονική τάξη πραγμάτων δείχνει να ξεπηδάει από το σημερινό αλαλούμ του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Μη κρατικοί φορείς φαίνεται ότι έχουν διεισδύσει βαθιά στη διεθνή πολιτική, δικαιώνοντας τον Βρετανό πρωθυπουργό, Benjamin Disraeli, που είχε δηλώσει ότι....

ο κόσμος κυβερνάται από πολύ διαφορετικές προσωπικότητες από αυτές, που φαντάζονται όσοι δεν βρίσκονται στα πράγματα.
Η κρίση στην οικονομία έχει ήδη κάμψει σε μεγάλο βαθμό τους λαούς, οι οποίοι, μπρος στην τρομοκρατία που ενισχύεται από μερίδα των παγκόσμιων ΜΜΕ, θα δεχτούν την οποιαδήποτε αλλαγή τους επιβληθεί.
Ήδη μετά τους «τριγμούς» στο δολάριο, ακολουθεί το ευρώ. 

Πιθανή έξοδος της Ελλάδας, όποτε και αν συμβεί, θα αυξήσει κατά πολύ τις πιθανότητες να διαλυθεί η Ευρωζώνη, καθώς θα δείξει ότι κανένα νόμισμα, πόσο μάλλον το ευρώ, δεν είναι αιώνιο. Χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του IIF, Τσαρλς Νταλάρα, τονίζει ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας θα οδηγήσει σε ντόμινο αναταραχών στην Ευρωζώνη, ενώ οι τραπεζίτες μιλούν για ανατίναξή της. Φανταστείτε ότι μόνο το γαλλικό δημόσιο θα χάσει 50 δις.
Η ελληνική περίπτωση έχει δημιουργήσει δίλημμα στους Ευρωπαίους. Ανάπτυξη και προσωρινή ανάσα ζωής για την Ευρώπη ή πολιτική λιτότητας και άμεση διάλυση;  

Όπως έχουμε γράψει, στα πλαίσια δημιουργίας ενός κέντρου αποφάσεων για όλον τον κόσμο, η Τριμερής Επιτροπή επιθυμεί την αντικατάσταση της Ε.Ε. με την Ευρώ-Μεσογειακή, ώστε να προστεθούν νέες χώρες στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Στο οικονομικό κομμάτι γίνεται αντιληπτό ότι η παγκόσμια κυβέρνηση θα επιβάλει, όπως όλες οι οικονομικές ενώσεις, ενιαίο «νόμισμα» και ίσως πιο μετά ηλεκτρονικής μορφής. 

Στα πλαίσια της υφαρπαγής της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, μέσω της οικονομικής επίθεσης των μεγαλοτραπεζιτών, η ποικιλία νομισμάτων έχει περιοριστεί. Όσο μικρότερος είναι ο αριθμός νομισμάτων, τόσο λιγότερες είναι οι Κεντρικές Τράπεζες. 

Όσο λιγότερες είναι οι Κεντρικές Τράπεζες, τόσο πιο πολύ προωθείται η κατ’ ευφημισμό «παγκόσμια διακυβέρνηση» ή αλλιώς ο έλεγχος επί του παγκόσμιου πλούτου από ένα κέντρο αποφάσεων-υπερπολυεθνική εταιρεία.
Σκοπός της Τριμερούς Επιτροπής είναι στο τέλος να υπάρχουν μόνο τρεις κεντρικές τράπεζες, όσες είναι και οι περιφέρειες της: Η ομοσπονδιακή Τράπεζα των Η.Π.Α., η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας. 

Στο τέλος, λόγω της κρίσης μεγάλο-ιδιώτες, όπως από τα ιδρύματα Rockefeller, Carnegie, Ford κ.α., θα ζητήσουν μέσω της Επιτροπής την ανάκληση όλων των νομισμάτων, τα οποία θα ανταλλάξουν μ’ ένα ενιαίο παγκόσμιο νόμισμα. 

Μέχρι τότε θα είναι, βέβαια, αναγκαίο να δημιουργηθεί και μία νέα αναπτυξιακή Παγκόσμια Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα ελέγχεται από το ΔΝΤ. Μήπως είναι η αναπτυξιακή υπέρ-τράπεζα που προανήγγειλε ο πρόεδρος της τωρινής Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ; 

Αυτά είναι τα σχέδια. Εμπόδιο στέκονται κυρίως κάποιες αποκλεισμένες χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα, αλλά και… η Ελλάδα. 

Ναι καλά διαβάσατε. Η «ψωροκώσταινα» με την άρνηση της να βγει άνευ όρων από την Ευρωζώνη, μάχεται υπέρ όλων των ευρωπαϊκών λαών και καθυστερεί την διάλυση της Ευρώπης και κατ’ επέκταση τον ερχομό της παγκόσμιας «χούντας», αναγκάζοντας την Τρόικα και την παρέα της να μιλούν για περιθώρια ανάπτυξης.
Γι’ αυτό το λόγο μας απειλούν με ακυβερνησία και δυστυχώς μέχρι στιγμής οι πολιτικοί, πάσχοντες από μικρό-κομματικά συμπλέγματα, τους κάνουν το χατίρι. Οι όποιες λογικές φωνές που ακούγονται από διάφορες παρατάξεις, σκεπάζονται από το πέπλο ανούσιων αντιπαραθέσεων.
Η Ελλάδα πρέπει οπωσδήποτε τον Ιούνιο να σχηματίσει κυβέρνηση. Έπειτα να πάει στις Βρυξέλλες να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο, και να φέρει ανάπτυξη στη χώρα. 

Η διαπραγμάτευση να γίνει εντός ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία. 

Και η Ευρώπη πρέπει να καταλάβει ότι πρέπει να σέβεται τα μικρότερα κράτη-μέλη. Η παραμονή στο Ευρώ είναι μεγάλο διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της Αθήνας, που της δίνει τη δυνατότητα, πέρα από κάθε αλαζονεία, να δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον της και για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης. 

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον…