Ένας από τους σημαντικότερους εικαστικούς καλλιτέχνες, ο Νίκος Αλεξίου πέθανε σήμερα σε ηλικία 51 ετών, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα, στις 2.30 μ. μ. στο Νεκροταφείο της Καισαριανής. Μεγαλωμένος στο Ρέθυμνο, ήρθε στην Αθήνα για να γίνει ζωγράφος.
Κι ενώ ήταν αυτοδίδακτος εξελίχθηκε σ' έναν από τους..... σημαντικότερους εικαστικούς δημιουργούς με αναγνωρίσιμο ύφος. Είχε συλλάβει από νωρίς την έννοια του δικτύου - τα δίκτυα των ψαράδων, τα υφαντά, τους νευρώνες του εγκεφάλου, το διαδίκτυο - κι αυτή η ιδέα μορφοποιήθηκε σε πολλά έργα του, χρησιμοποιώντας ευτελή υλικά, όπως νήματα, καλάμια, χαρτιά. Απ' αυτή την άποψη ήταν ένας μοναδικός ποιητής, καθώς έδινε πνεύμα και πνοή στα απλά υλικά της καθημερινότητας.
«Είμαι τυχερός γιατί με το καλημέρα οι καλλιτεχνικοί κύκλοι με αποδέχτηκαν. Δεν είναι κάτι που ψάχνεις η αποδοχή, αλλά όταν το ‘χεις δεν μπορεί να μην το εκτιμάς. Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω, όμως, ήταν πολύ εύκολο» είχε πει σε μια συνέντευξή του στη Lifo.
Στη διάρκεια των ετών 1990-95 δούλεψε πολύ για την σκηνή. Συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τον Λευτέρη Βογιατζή, την Ρούλα Πατεράκη, τον Μίμη Κουγιουμτζή στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Σ' αυτήν την χρονική στιγμή αισθάνθηκε ότι είχε υπερεκτεθεί και αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος. Έμεινε εκεί μερικούς μήνες. Το Όρος ήταν η άλλη μεγάλη περιοχή της έμπνευσής του και των ιδεών, αφού εκεί, παρατηρώντας το ψηφιδωτό στο δάπεδο της Μονής Ιβήρων συνέλαβε μια νέα μορφή.
Το έργο του «The End» που εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 52η Μπιεννάλε της Βενετίας ήταν μια σπονδυλωτή εγκατάσταση, όπου ο Αλεξίου χρησιμοποιώντας ετερόκλητα υλικά, χειροποίητα, δαντελωτά, κομμένα χαρτιά, νήμα βιβλιοδεσίας, κόλλες αλλά και ψηφιακές προβολές επανεπεξεργάστηκε το επιδαπέδιο ψηφιδωτό της Μονής Ιβήρων (11ου αιώνα), χρησιμοποιώντας κι ένα δεύτερο μοτίβο που στηριζόταν στα σχέδια του Ουκρανού μοναχού του 18ου αιώνα Βασιλείου Γρηγόροβιτς Μπάρσκι, που είχε περιηγηθεί το Όρος.
Στην ίδια συνέντευξή του στη Lifo, το καλοκαίρι του 2008, είχε πει:
«Συχνά καθόμαστε μια παρέα, όλοι καλλιτέχνες, στη Λυκόβρυση στην Πλατεία Κολωνακίου, στο ακριανό τραπέζι πάντα. Ένας φίλος μου, ο Ιγκόρ, λέει πως η Αθήνα είναι ο πάτος ενός ηφαιστείου και γύρω γύρω ο ορίζοντας είναι οι γραμμές του ηφαιστείου. Στον πάτο ενός πηγαδιού ζούμε. Δεν μπορείς να βγεις από αυτό - σε ρουφάει αυτό το ηφαίστειο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας πάντα με κόσμιο τρόπο, χωρίς κακές κουβεντούλες, γιατί θα σας μαλώσω.....
Αν βρίζετε ή είστε νευρασθενικοί αφήστε το καλύτερα!!
Ότι γράψτε τσάμπα ο κόπος, δεν πρόκειται να δημοσιευτεί. Όλα θα περνούν από έλεγχο....
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ"