Τι Eurogroup και σαχλαμάρες…

Τέρμα τα ψέματα, κυρίες και κύριοι.

Παρθενογένεση, με μόνη ενδεχομένως την εξαίρεση ενός περιστατικού πριν από περίπου 2.000 χρόνια κάπου εκεί στη Μεσοποταμία, δεν υπάρχει.

Όταν ο Ζαν Μονέ, ο Ρόμπερτ Σούμαν και οι λοιποί πατέρες του μορφώματος που σήμερα ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Ένωση» κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι στην αρχή της δεκαετίας του ’50 με στόχο να χρησιμοποιήσουν την οικονομία ως συνεκτικό κρίκο για την πολιτική ομογενοποίηση της Ευρώπης, στο μυαλό τους είχαν τη Γερμανία.


Έψαχναν δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί, με περισσή σοφία και προνοητικότητα, να βρουν τα σημεία εκείνα που ενώνουν τους ανθρώπους, αντί να τους χωρίζουν.


Κινητήριος δύναμη στην προσπάθειά τους, όπως καλά γνωρίζετε, ήταν η ελπίδα ότι....
..... το οικονομικό «δέσιμο» θα οδηγούσε κατά τρόπο αναπόφευκτο και στο πολιτικό, αποτρέποντας την τυχόν επανάληψη ενός νέου, τρίτου κατά σειρά, αιματοκυλίσματος της Γηραιάς Ηπείρου, με ευθύνη μιας χώρας.


Υπό το πρίσμα αυτό, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα αλλά και η σημερινή μετεξέλιξή της, η Ε.Ε., αποτελούν πρωτίστως το αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων και όχι αμιγώς οικονομικών.


Όπως ξεκάθαρα πολιτική υπήρξε και η απόφαση για τη δημιουργία του ενιαίου νομίσματος, ως επιστεγάσματος του όλου οικοδομήματος αλλά και «γέφυρας» που θα οδηγούσε στην πλήρη οικονομική του ενοποίηση και στη διαβόητη «Ομοσπονδία».


Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί σήμερα η Ευρώπη και το κεντρικό πιστωτικό της ίδρυμα, η ΕΚΤ, εμφανίζονται να σύρονται από κοντόφθαλμες και μάλλον ανόητες δεσμεύσεις, όπως αυτή που θέλει τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας να καθορίζουν εάν μια χώρα, μέλος της ευρωζώνης, μπορεί να δανειστεί ή όχι;


Εάν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί οι άνθρωποι που κρατούν σήμερα τα ηνία της Ε.Ε. δεν συνειδητοποιούν πως αυτό το μόρφωμα που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη χρειάζεται την υποστήριξη των ίδιων των μελών του, ώστε να επιβιώσει;


Η πρόταση του φίλτατου κ. Άξελ Βέμπερ, διοικητή της Μπούντεσμπανκ και μέλους του Δ.Σ. της ΕΚΤ, την οποία κατά τα φαινόμενα συμμερίζεται ο επίσης φίλτατος κ. Ζ.-Κ. Τρισέ αλλά και ο «δικός μας» κ. Γ. Προβόπουλος (φίλτατος και αυτός), για την αποδοχή ομολόγων που δεν θα φέρουν βαθμίδα αξιολόγησης τουλάχιστον «Α-» ως «collateral» (εγγύηση) για την άντληση ρευστότητας από την ΕΚΤ, έναντι ενός «premium» (διάβαζε αυξημένο τοκάκι) που θα καλούνται να καταβάλουν οι εκδότριες χώρες των ομολόγων, ίσως λύνει το άμεσο πρόβλημα της Ελλάδας.


Μιας χώρας η οικονομική κατάρρευση της οποίας εξαρτάται σήμερα και από τις διαθέσεις της Moody’s, μόνου οίκου αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας (θυμάστε… εκείνα τα μαγαζιά που μας έλεγαν ότι τα δάνεια subprime δεν είναι σαπάκια, αλλά αξίζουν τον κόπο;) που διατηρεί ακόμη την Ελλάδα στο επίπεδο «Α2».


Το «premium» που θέλει ο κ. Βέμπερ συνεπάγεται, επί της ουσίας, μονιμοποίηση της ψαλίδας μεταξύ ελληνικών και γερμανικών δεκαετών ομολόγων σε υψηλά επίπεδα.


Ακόμη και όταν η παρούσα κρίση είναι παρελθόν.

Συνεπάγεται δηλαδή ένα μόνιμο ανταγωνιστικό μειονέκτημα για την Ελλάδα και χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα όπως τα δικά μας, έναντι της Γερμανίας και των λοιπών οικονομικά ισχυρών κρατών της Ευρώπης.

Έως το 2015, όπως μας έκαναν τη χάρη και ομολόγησαν οι Standard & Poor’s, τυχόν διατήρηση της ψαλίδας των 300 μονάδων βάσης μεταξύ των γερμανικών και ελληνικών επιτοκίων δεκαετών ομολόγων θα σήμαινε επιπλέον κόστος για τη χώρα μας που αντιστοιχεί σε 3,9% του ΑΕΠ της.

Θυμάστε πόσο υποσχεθήκαμε ότι θα μειώσουμε το τρέχον έτος το δημοσιονομικό έλλειμμα;

Κατά 4%.

Με άλλα λόγια, ό,τι θυσίες κάνει φέτος ο ελληνικός λαός μέσα σε 4 - 5 χρόνια θα έχουν γίνει καπνός λόγω αυτής της ψαλίδας.

Τι θέλουν να μας πουν ακριβώς οι κύριοι της ΕΚΤ;

Ότι όλα πάνε στον βρόντο; Όλα είναι τζάμπα;

Βέβαια, όπως θα έλεγε και ο φίλτατος κ. Πάγκαλος, σήμερα στην καρέκλα του Αντενάουερ κάθεται η Μέρκελ… και πού να θυμάται η γυναίκα για ποιον λόγο έγινε το μαγαζί που λέγεται
«Ευρωπαϊκή Ένωση»…

Από το 

και τον Ν.Γ. Δρόσο.