Τα Βατερλό της κυβέρνησης Χριστόφια

του Πανίκου Ελευθερίου
από την 'Ασσια - κατεχόμενη Αμμόχωστο

Μετά από τις τελευταίες εξελίξεις και ειδικά τα όσα έλαβαν χώρα κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ενεργοποιείται σενάριο πιέσεων για λύση, εφάμιλλο με αυτό του 2004. Κάποια από τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια ξυπνούν ένα νέο μεγάλο εφιάλτη.

Οι Τούρκοι δηλώνουν ότι κάποια από τα σημεία των απαράδεκτων τουρκικών προτάσεων βρίσκονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενώ διέρρευσε ότι.... .... ο Μπαν Κι Μουν επισκέφθηκε την Κύπρο για να ικανοποιήσει τον Ερτογάν. Ακόμα κάτι που μάθαμε (κι αυτό από τουρκικά χείλη) είναι ότι το ακριβές περιεχόμενο των συγκλίσεων δεν ανακοινώνεται γιατί ο πρόεδρος μας φοβάται τις αντιδράσεις στο εσωτερικό μέτωπο. Από ορισμένους γίνεται λόγος για έτοιμη συμφωνία στο κεφάλαιο της διακυβέρνησης, πλην κάποιων τελευταίων πινελιών. Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι η παγίδα για την Κύπρο και τον Ελληνισμό, στήνεται πιο συντονισμένα αυτή την φορά.

Αυτές δεν είναι οι μόνες εξελίξεις. Εδώ και μέρες, ο Στέφανος Στεφάνου (κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας), κομπάζει ότι για πρώτη φορά σε ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου γίνεται αναφορά στην πρόνοια της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Πράγματι, είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό και είναι απόδειξη ότι η πολιτική του Προέδρου Χριστόφια (και των υπολοίπων που επιδιώκουν μιαν τέτοιας μορφής λύση), απέδωσε καρπούς. Φαίνεται ότι πείσαμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι είμαστε πρόθυμοι να αυτοκτονήσουμε αποδεχόμενοι μια πρωτοφανή, ρατσιστική και καθόλα αντιευρωπαϊκή «λύση» που θέλουν να μας επιβάλουν οι εχθροί μας για να αλώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία και να παραδώσουν την νήσο Κύπρο στην Τουρκία.

Αν και γνωρίζαμε ότι οι Άγγλοι θα κρατούσαν την υπόσχεση που έκαναν και θα μας ξανάφερναν το σχέδιο Ανάν μέχρι να το δεχθούμε, αυτό δυστυχώς δεν σημαίνει και ότι έχουν ληφθεί (από την ηγεσία) τα οποιαδήποτε μέτρα αποτροπής, που θα μας έκαναν να νιώθουμε λιγότερο ανασφαλείς. Αντιθέτως, το 76% που αντέταξε ο Κυπριακός Ελληνισμός στην Ανανική λύση το 2004, έχει για διάφορους λόγους εξανεμιστεί, ενώ στην προεδρία βρίσκεται ένας ορκισμένος «τσιμεντωτής» του ΝΑΙ, ο οποίος προβαίνει σε επιζήμιες για την πλευρά μας προσφορές προς τους Τούρκους, για να πετύχει τον στόχο του. Με τέτοιες προσφορές, υποθάλπεται η Τουρκική βουλιμία και αλαζονεία, ενώ δίνεται διεθνώς η εικόνα ότι οικιοθελώς (και μάλλον μετά μανίας) επιδιώκουμε λύση του Κυπριακού με την εγκαθίδρυση ενός συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας της μορφής που δέχεται ο πρόεδρος μας (πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Κυπριακού Ελληνισμού). Χωρίς υπερβολή, η Κυπριακή Δημοκρατία, ουσιαστικά επιδιώκει αγωνιωδώς να μετατραπεί από κράτος σε προτεκτοράτο υπό κηδεμονία.

Θα το επισημάνουμε για άλλη μια φορά: Κακώς εφησυχάζουν κάποιοι από την ύπαρξη της «τελευταίας γραμμής αμύνης» που έχουμε, την προϋπόθεση έγκρισης δηλαδή, της οποιασδήποτε λύσης σε δημοψήφισμα. Είναι γνωστό ότι με την χρήση της σύγχρονης επιστήμης της Επικοινωνίας, η παραπλάνηση και χειραγώγηση της κοινής γνώμης είναι πολύ πιο εύκολη, από ότι ήταν στο παρελθόν. Όσοι λοιπόν επαναπαύονται στις δάφνες του 76% του δημοψηφίσματος, θα πρέπει να το σκεφτούν δυο φορές. Ισχύει το ίδιο και γι’ αυτούς που κοιμούνται ήσυχοι λόγω της Τουρκικής πλεονεξίας και αδιαλλαξίας (που επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά επί προεδρίας του «προσφοροδότη» Χριστόφια). Η «διεθνής κοινότητα», κατευθυνόμενη από τους εκδικητικούς Εγγλέζους, δεν θα αναλάμβανε εκ νέου την επιχείρηση παράδοσης της Κύπρου στην Τουρκία, αν δεν υπήρχαν καλές πιθανότητες επιτυχούς έκβασης.

Οι χειρισμοί Χριστόφια κρίνονται ως άκρως επικίνδυνοι για την ύπαρξη και επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Ο τρόπος αντιμετώπισης της ήττας που δεχθήκαμε με την επίσκεψη Μπαν Κι Μουν στο «ψευδοπροεδρικό», δεν είναι παρά ένα δείγμα της νοοτροπίας των κυβερνώντων. Παραβλέπουν αυτά που είδε κι ο τελευταίος πολίτης (στην Κύπρο, αλλά κυρίως στο εξωτερικό), τον εξευτελισμό δηλαδή του προέδρου και της Κυπριακής Δημοκρατίας, την αναβάθμιση του Ταλάτ και του ψευδοκράτους και πανηγυρίζουν γιατί επαναβεβαιώθηκαν τα αυτονόητα (το ότι είμαστε το μόνο αναγνωρισμένο κράτος στην Κύπρο).

Είναι πραγματικά απίστευτα αυτά που ζούμε. Μετά από ακόμη μία από τις πολλές πανωλεθρίες που υπέστηκε η Κύπρος λόγω της «ευέλικτης πολιτικής» του Δημήτρη Χριστόφια, οι κυβερνώντες έχουν το θράσος να πανηγυρίζουν. Η πολιτική της επαναπροσέγγισης, των εναγκαλισμών με τον «σύντροφο Ταλάτ», των προσφορών για να γωνιαστεί η Τουρκία, έχει καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Μετά από την ήττα του Δεκεμβρίου, όπου η Τουρκία με δική μας ανοχή πέρασε αλώβητη από το περιλάλητο ορόσημο, χωρίς να έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, είχαμε το νέο Βατερλό της επίσκεψης του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. και οι κυβερνώντες, αντί να απολογηθούν στον λαό για την χρεοκοπία «της πολιτικής των ψευδαισθήσεων» πανηγυρίζουν γιατί επιβεβαιώθηκε η «Κυπριακή ιδιοκτησία των συνομιλιών».

Είναι εκνευριστική η συχνότητα που επαναλαμβάνεται το γελοίο αυτό επιχείρημα. Ίσως να νομίζουν ότι θα αποστομώσουν τους αρνητές της λύσης με τα αγγλικής έμπνευσης επικοινωνιακά τεχνάσματα. Μόνον αφελείς μπορούν να πείσουν με τέτοια φληναφήματα. Είναι σαν να μας λένε ότι είναι εντάξει να προκαλέσουμε μόνοι μας την διάλυση του κράτους μας (και την τουρκοποίηση που θα ακολουθήσει), γιατί εμείς μόνοι μας το αποφασίσαμε (είναι «κυπριακής ιδιοκτησίας» η αυτοκτονία μας). Ας το καταλάβουν όλοι οι αυτόχειρες σε όλα τα επίπεδα: Δεν παύει αυτή η «αυτοκτονία» να είναι θάνατος (και το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού).

Ελπίζουμε πάντα να υπάρχει σε κάποιο στάδιο ανάσχεση στην διολίσθηση. Κάποιες προϋποθέσεις δημιουργούνται από το διογκούμενο κλίμα απόρριψης των χειρισμών του προέδρου στις τάξεις των απλών πολιτών, την αποχώρηση της ΕΔΕΚ από την κυβέρνηση και την πιθανολογούμενη αποχώρηση του ΔΗΚΟ. Αν και ο πρόεδρος θα κάνει το παν για να κρατήσει το ΔΗΚΟ στην κυβέρνηση (για ευνόητους λόγους), στο τέλος μάλλον δε θα το πετύχει (εκτός κι αν η ηγεσία του ΔΗΚΟ επιλέξει την αυτοδιάλυσή του αψηφώντας την βάση του κόμματος). Υπάρχουν δηλαδή βάσιμες ελπίδες να βρεθεί ο Δημήτρης Χριστόφιας να βαδίζει ένα πολύ μοναχικό δρόμο στο Κυπριακό, πράγμα που δεν θα του επιτρέπει να προχωρήσει στην απαράδεκτη «λύση» συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Πέρα από την ικανοποίηση μας για την πιθανή άρση της στήριξης του Προέδρου από τα κόμματα, είναι σημαντικό να επισημανθεί κάτι πολύ σημαντικό. Παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία για να ανασύνταξη των δυνάμεων που αντιστέκονται στην λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Τώρα, που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την χάραξη μιας νέας στρατηγικής, μακριά από χρεοκοπημένες αντιλήψεις για «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ας μην φοβούνται τον διεθνή παράγοντα που θα μας κατηγορήσει για αναξιόπιστους. Έχουμε κάθε δικαίωμα να αρνηθούμε να ζήσουμε ως υποτελείς του Ταλάτ και της Τουρκίας. Αναξιόπιστοι είμαστε πρώτα και κύρια γιατί ενώ είμαστε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιδιώκουμε μια λύση που καταστρατηγεί τις αρχές και τις αξίες που την διέπουν. Από την άλλη, γίνεται αντιληπτό ότι η Ευρώπη δε θα σταθεί εμπόδιο σε μια λύση αν εμείς την επιθυμούμε διακαώς (αν συνεχίσουμε να θέλουμε τόσο πολύ, όπως δείχνουμε, να αυτοκτονήσουμε).

Επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε, ευθύς μετά την αναμενόμενη αποχώρηση του ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση και την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, να χαραχθεί νέα απελευθερωτική πολιτική. Να αφουγκραστούν οι αγωνιστικές δυνάμεις του τόπου την θέληση των πολιτών και να εγκαταλειφθεί επιτέλους η χρεοκοπημένη πολιτική για «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που μας έφερε στο σχέδιο Ανάν και μας παραδίδει στο σχέδιο Μπαν Κιν Μουν (με την ετικέτα «σχέδιο από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους»).

Τελικά, για να έχει αξία και προοπτική η πιθανή σύμπτυξη νέου μετώπου ενάντια σε μιαν απαράδεκτη «λύση», θα πρέπει οι συμμετέχοντες να τολμήσουν να αποκηρύξουν την λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Αυτό θα πρέπει να κάνουν, για να είναι πειστικοί για τους λόγους που τους κάνουν να διαφωνούν με την πολιτική Χριστόφια-Αναστασιάδη. Να το κάνουν και για τον λόγο που αναφέραμε και πιο πάνω: Την έκδοση για πρώτη φορά ψηφίσματος από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που αναφέρεται σε λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, πράγμα που μπορεί να σημαίνει (αν δεν ληφθούν μέτρα) και το τέλος των φιλοδοξιών μας για λύση που να συνάδει με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, το κίνητρο που είχε η Κύπρος για να υποβάλει αίτηση για ένταξη στην Ε.Ε.

Αν δηλαδή αφήσουμε να εμπεδωθεί στην Ευρώπη ότι επιδιώκουμε την συγκεκριμένη μορφή λύσης (εδώ δυστυχώς κάνει «καλή δουλειά» η σημερινή κυβέρνηση), αν αφήσουμε να εξουδετερώνονται τα επιχειρήματα που πηγάζουν από υποθέσεις που κερδίζουμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια (π.χ. υπόθεση Όραμς), αν αφήνουμε ανεκμετάλλευτες τις εκθέσεις για τον εποικισμό για να μην διαταραχθεί «το καλό κλίμα των συνομιλιών» και οι «λεπτές ισορροπίες» της Διζωνικής, τι θα έχουμε επιτύχει μέσω της πολυθρύλητης ένταξής μας στην Ε.Ε.; Μια τρύπα στο νερό. Ή μάλλον ακόμα χειρότερα: Θα έχουμε πετύχει να νομιμοποιηθεί η κατοχή με προοπτική ενεργοποίησης σεναρίου Αλεξανδρέττας στην Κύπρο και ταυτόχρονα να έχουμε βοηθήσει την Τουρκία (όσο κανείς άλλος) στην επίτευξη των Ευρωπαϊκών της στόχων. Τελικά, αν ακόμα και μετά την ένταξη μας στην Δημοκρατική Ευρώπη, επιμένουμε να υποστηρίζουμε μιαν αντιδημοκρατική λύση, δικαιούται κι ο πιο αδαής πολίτης να διερωτηθεί: Γιατί ενταχθήκαμε στην Ε.Ε.; Για να πληρώνουμε φόρους; Για να είμαστε Ευρωπαίοι μόνο στο όνομα, αλλά να μην απολαμβάνουμε τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα;

Στο τέλος της ημέρας, οι πολίτες οι ίδιοι πρέπει να πιστέψουν ότι υπάρχουν κι άλλες επιλογές από αυτές που μας πλασάρουν ανεπαρκείς ηγέτες. Να πάψουν (ακόμα κι οι πιο παραδοσιακοί κομματικοί) να στηρίζουν τους ηγέτες και τις επιλογές τους αν έχουν πειστεί ότι οδηγούν την Κύπρο στην Τουρκοποίηση. Αν δεν γίνει αυτό τώρα (ειδικά μετά την πρόσφατη έγκριση του ψηφίσματος για την Διζωνική από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), τότε θα είμαστε πράγματι άνθρωποι με μηδαμινή αξιοπρέπεια και Ευρωπαίοι μειωμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν το δεχθούμε αυτό, θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι εξανεμίζονται οι ελπίδες για Ευρωπαϊκή λύση στο Κυπριακό. Αυξάνονται αντίθετα, οι πιθανότητες για λύση που θα μας πάρει πίσω στον Μεσαίωνα, λύση που θα φέρει πίσω την σκλαβιά και την οριστική εξάλειψη των Ελλήνων από την Κύπρο.

Με την ογκούμενη απαξίωση της πολιτικής της ευελιξίας και των προσφορών και την διάλυση της συγκυβέρνησης, δημιουργούνται οι προοπτικές για την εγκατάλειψη της χρεοκοπημένης πια, Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, επανατοποθέτηση του Κυπριακού στην σωστή του βάση και για απελευθερωτικό αγώνα μέχρι την αποτίναξη της κατοχής (και όχι για «αγώνα» μέχρι την «επανένωση»). Θα τολμήσουν όμως οι ηγέτες, ή θα ... φύγουν μένοντας;